مقدمه: پرستاران به خاطر شرایط کاری ویژه نیاز مبرمی به آمادگی جسمی و روانی مناسب دارند. برنامه ورزشی منظم می تواند بر سلامت جسمی و روحی تاثیرگذار باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر اجرای برنامه ورزشی هوازی بر آمادگی هوازی و عزت نفس پرستاران انجام گردید.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون و با گروه شاهد می باشد. جامعه این پژوهش شامل کلیه پرستاران عضو هیات نظام پرستاری شهرهای تهران، ساری و قائم شهر تشکیل می دادند. در این مطالعه 33 آزمودنی واجد شرایط با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند که به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. مداخله شامل هشت هفته تمرین هوازی، هفته ای 3 جلسه، که هر جلسه شامل 7-5 دقیقه گرم کردن، 12 دقیقه دویدن مداوم 80%-60% حداکثر ضربان قلب و 10-7 دقیقه سرد کردن بوده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیکی، پرسشنامه عزت نفس آیزنک، دستگاه تحلیلگر گازهای تنفسی استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تحلیل کوواریانس، آزمون کای دو، تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که برنامه ورزشی هوازی تاثیر معناداری بر آمادگی هوازی آزمودنی های گروه مداخله داشته است (P<0.001) و باعث بالا رفتن میانگین نمره آمادگی هوازی در آن ها شده است. نتایج همچنین بیانگر آن بود که برنامه ورزشی هوازی تاثیر معنی داری بر میانگین نمره عزت نفس نداشته است (P>0.05).نتیجه گیری: برنامه ورزشی هوازی باعث بهبود آمادگی هوازی پرستاران می شود اما بر عزت نفس پرستاران تاثیری ندارد. شرکت در فعالیت های بدنی منظم می تواند باعث تغییرات جسمانی همراه با فواید فیزیولوژیکی مانند ظرفیت هوازی، عملکرد سیتم تنفسی، استقامت، قدرت عضلانی، انعطاف پذیری، هماهنگی و کاهش وزن بدن گردند که تاثیر کلی آن افزایش ظرفیت انجام کار جسمانی و قابلیت یادگیری و اجرای مهارت های مختلف می باشد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی شدید بر اجرای هوازی و بی هوازی مردان تمرین نکرده است. 14 دانشجوی مرد تمرین نکرده که داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده بودند، به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات، آزمودنی ها آزمون ورزشی فزاینده ای برای تعیین vo2max و توان بیشینه در(pmax) vo2max ، آزمون زمان تا واماندگی با (Tmax) pmax و سه آزمون متناوب وینگیت را با چهار دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین هر آزمون اجرا کردند. همچنین میزان لاکتات خون در زمان استراحت و در دقیقه های 3 و 20 بعد از آخرین آزمون وینگیت اندازه گیری شد. پروتکل تمرین تناوبی سرعتی شامل سه تا پنج تکرار 30 ثانیه ای آزمون وینگیت با تمام توان به همراه چهار دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین تکرارها بود که سه روز در هفته برای دوره ای چهار هفته ای اجرا می شد. گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی ای اجرا نمی کردند. بررسی داده ها، با استفاده از آزمون t مستقل، t زوجی، تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری در سطح p<0.05 نشان داد در گروه تجربی، پس از تمرینات، Tmax, Pmax, Vo2max، حداکثر برون ده توان، میانگین برون ده توان، کل کار انجام شده و حداکثر لاکتات خون افزایشی معنی دار و لاکتات دوره بازگشت به حالت اولیه کاهش معنی دار یافت(p<0.05) . در گروه کنترل، تغییر معنی داری در هیچ یک از متغیرها مشاهده نشد(p>0.05) . یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که یک دوره تمرین تناوبی سرعتی شدید با توجه به حجم بسیار کم آن (به طور میانگین 2 دقیقه در هر جلسه) اجرای هوازی و بی هوازی را بهبود می بخشد.

این مطالعه با هدف بررسی اثر یک دوره تمرینات تناوبی شدید بر منتخبی از شاخص های عملکرد هوازی، بی هوازی و هماتولوژیکی انجام شد. 15 کشتی گیر تمرین کرده به طور تصادفی به دو گروه (تجربی=8، کنترل=7) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات آزمودنی ها 1) آزمون فزاینده برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، سرعت در(v VO2max) VO2max ، سرعت در آستان لاکتات (vLT) و حداکثر نبض اکسیژن (VO2/HRPeak)، 2) آزمون زمان تا واماندگی تا (Tmax) Vvo2max و 3) پروتکل RAST را برای تعیین حداکثر برون ده توان (PPO) و میانگین برون ده توان (MPO) اجرا کردند. نمونه های خونی استراحتی، در پیش و پس از تمرینات جمع آوری شد. هر 2 گروه برنامه تمرین کشتی مشابه را به مدت 4 هفته دنبال کردند در حالی که گروه تجربی در کنار برنامه تمرین کشتی، آزمون دویدن سرعتی بی هوازی (RAST) را به عنوان یک پروتکل تمرین تناوبی شدید، دو جلسه در هر هفته اجرا می کردند. اختلاف بین پیش و پس از تمرینات در گروه ها با آزمون تی زوجی و اختلاف بین گروه ها با آزمون تی مستقل و اندازه اثر برای همه متغیرها اندازه گیری شد. پس از تمرینات، (%5.4)VO2max، (%3.1)vVo2max،(%4.1) vLT ، حداکثر نبض اکسیژن (7.7%) و (%32.1)Tmax در گروه تجربی به گونه ای معنی دار افزایش یافت(p<0.05) . حداکثر برون ده توان (34.9%) و میانگین برون ده توان (29.3%) در گروه تجربی به گونه ای معنی دار افزایش یافت، اما تغییری در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین افزایشی معنی دار در مقدار هموگلوبین (6.7%)، میانگین وزن هموگلوبین در گلبول قرمز (4.9%) و میانگین غلظت هموگلوبین در گلبول قرمز (4.4%) در گروه تجربی مشاهده شد(p<0.05) . یافته های حاضر پیشنهاد می کند که یک دوره تمرینات تناوبی شدید در مدت زمان کوتاه و با حجم بسیار کم تمرینات (4 دقیقه در هر جلسه) موجب بهبود در اجرای هوازی و بی هوازی می شود که این افزایش با تغییرات هماتولوژیکی نیز همراه است.

هدف پژوهش حاضر، طراحی و بررسی اعتبار و پایایی آزمون ویژةارزیابی عملکرد (هوازی و بی هوازی) بازیکنان فوتسال بود. نمونة آماری عبارت بود از 84 نفر از دانشجویان مرد داوطلب عضو در تیم فوتسال دانشگاه (میانگین سنی 04/2 ± 02/22 سال و شاخص تودة بدنی 06/2 ± 3/22 کیلوگرم بر مترمربع). برای طراحی این آزمون، ابتدا مهم ترین تکنیک ها و حرکات فوتسال براساس مطالعات قبلی، نظرهای مربیان فوتسال، متخصصان فیزیولوژی ورزشی و علم تمرین فهرست و درنهایت حرکات دریبل، پاس، شوت، حفظ توپ، چرخش، پرش، دویدن به سمت جلو، دویدن به سمت عقب و حرکت پای پهلو انتخاب شدند. سپس، این مهارت ها و حرکات منتخب درقالب یک آزمون زنجیره ای و درطی یک مسیر طراحی شدند. برای سطح بندی و ارزیابی عملکرد بازیکنان، از سه مربی خواسته شد تا به عملکرد آزمودنی ها در سه بازی متفاوت، بین صفر تا 100 نمره دهند و میانگین این نمرات به عنوان عملکرد هر بازیکن درنظر گرفته شد. برای پیش بینی عملکرد با استفاده هریک از آیتم های آزمون و رکورد کل آزمون، از رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. برای بررسی روایی و پایایی آزمون به ترتیب از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن و ضریب همبستگی درون طبقه ای استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین رکورد آزمون طراحی شده با نمرات مربیان همبستگی منفی (زمان کوتاه تر و امتیاز بالاتر) و معناداری وجود داشت. همچنین، معادلة رگرسیون نشان داد که تقریباً تمام آیتم های آزمون پیش گویی معتبر برای رکورد کلی آزمون هستند. نتایج بررسی آزمون-آزمون مجدد نیز حاکی از ضریب پایایی بالای آزمون بود؛ بنابراین، آزمون جدید از اعتبار و پایایی بالایی برای ارزیابی عملکرد بازیکنان فوتسال برخوردار است و می تواند مورداستفادة مربیان و معلمان قرار گیرد.

مقدمه: بر اساس تحقیقات متعدد انجام شده ورزش نقش مهمی در کاهش اضطراب دارد. با توجه به فراوانی بالای اضطراب در جوانان و تاثیر منفی آن بر میزان موفقیت تحصیلی، مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثر مثبت ورزش های هوازی و بی هوازی در دانشجویان مضطرب صورت گرفت.روش: 60 دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد زرند که مبتلا به اضطراب بودند انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه مساوی: 1- گروه آزمایشی ورزش هوازی 2- گروه آزمایشی ورزش بی هوازی 3- گروه شاهد بدون ورزش، تقسیم شدند. هر سه گروه قبل و بعد از دوره هشت هفته ای انجام ورزش های هوازی و بی هوازی بااستفاده از آزمون (SCL90-R) و مقیاس ذهنی ناراحتی (SUDS) ارزیابی شدند. میزان اضطراب به دست آمده توسط آزمون های آماری آنالیز واریانس از نوع (repeated ANOVA) و مقایسه t زوج مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میزان اضطراب در هر دو گروه ورزش هوازی و بی هوازی نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری نشان داد. همچنین یافته ها نشان دادند که تفاوت بین تاثیر ورزش هوازی و ورزش بی هوازی در کاهش اضطراب معنی دار نیست.نتیجه گیری: بر این اساس می توان بیان داشت که ورزش راهی موثر و امن برای کاهش اضطراب است و به نظر می رسد هر دو نوع ورزش هوازی و بی هوازی می توانند در کاهش اضطراب موثر باشند لذا می توان بسته به شرایط بدنی از هر نوع ورزشی برای کاهش اضطراب کمک گرفت.

1زمینه و هدف: نوجوانی از مهم­ترین دوران زندگی به شمار می­رود. هدف از انجام پژوهش حاضر تبیین اثر تمرین هوازی با نمایش بدنی بر توان هوازی دختران نوجوان بود. روش کار: بدین منظور از میان دختران نوجوان داوطلب شاغل به تحصیل در مدارس دولتی و غیردولتی دوره های ابتدایی، متوسطه اول و متوسطه دوم شهرستان شاهین شهر استان اصفهان در سال تحصیلی 1400-1401، 92 نفر انتخاب و بطور تصادفی به 4 گروه تمرین هوازی، تمایش، تمرین هوازی با نمایش بدنی و کنترل تقسیم شدند. سپس آزمودنی­های گروه­های تجربی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30  تا 45 دقیقه زیر نظر پژوهشگر تمرینات مربوط به خود را دریافت کردند و گروه کنترل هیچ تمرینی دریافت نکرد. در نهایت داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین تعاملی هوازی با نمایش بدنی بر توان هوازی دختران نوجوان تاثیر معنی­داری داشته و تفاوت معناداری در میزان تغییرات VO2max بین گروه­ها و زمان­های مختلف مشاهده شد. همچنین مشخص شد بین گروه کنترل با گروه تمرین هوازی و گروه تمرین هوازی با نمایش بدنی اختلاف معنی­داری وجود دارد اما بین سایر گروه­ها اختلاف معنی­داری وجود ندارد. نهایتا اینکه بین پیش آزمون با هفته چهارم و پس آزمون از یک طرف و ین هفته چهارم با پس آزمون از طرف دیگر تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه­گیری: با توجه به نتایج توصیه می­شود جهت بهبود توان هوازی از تمرین هوازی با نمایش بدنی زیر نظر متخصص استفاده شود.

سابقه و هدف: شواهد حاکی است فعالیت بدنی، یادگیری و حافظه را در انسان و حیوان توسعه می دهد و مغز به طور قابل ملاحظه ای نسبت به ورزش پاسخ می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر و مقایسه ورزش هوازی و بی هوازی بر حافظه می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 90 نفر از دانشجویان پسر به طور تصادفی در سه گروه 30 نفره تقسیم شدند. گروه اول به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه تحت تمرینات هوازی (با استفاده از تردمیل و با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه)، گروه دوم، تمرین بی هوازی (با استفاده از تردمیل و با شدت 75 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه) قرار گرفتند و در گروه سوم (کنترل) هیچ مداخله ای صورت نگرفت. کلیه 90 نفر هم در ابتدای دوره و هم در پایان برنامه و آخرین جلسه به آزمایشگاه حافظه دعوت شده و حافظه آن ها بر اساس آزمون وکسلر بررسی شد.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که از خرده آزمون های تست وکسلر تغییرات حافظه قبل و پس از مداخله در گروه با تمرین هوازی 5.41±15.50 و گروه با تمرین بی هوازی 4.89±17.00 و گروه کنترل 1.96±2.13 بود که تفاوت معنی دار بود (p<0.001). به طوری که میانگین مقدار افزایش نمره حافظه در گروه هوازی (p<0.001) و هم چنین در گروه بی هوازی (p<0.001) نسبت به گروه کنترل بیش تر بود. اما در دو گروه با تمرین بی هوازی و با هوازی تفاوت معنی دار نبود (0.381=p).نتیجه گیری: به طور کلی، یافته های مطالعه حاکی از آن است که تمرینات هشت هفته ای ورزش هوازی و بی هوازی اثرات مثبتی بر عمل کرد حافظه افراد تحت مطالعه داشته است. لذا ورزش هوازی و بی هوازی برای بهبود عمل کرد حافظه توصیه می شود.

زمینه و هدف: خون سومین جزء سیستم گردش خون است که همراه با افزایش متابولیسم به هنگام فعالیت های ورزشی، تغییراتی در آن بوجود می آید. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر زمان اجرای یک فعالیت هوازی بیشینه بر تغییرات گرانولوسیت های سرم در مردان جوان ورزشکار بود.روش کار: به منظور انجام این تحقیق از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه تهران 20 ورزشکار به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه صبح (N=10) و عصر (N=10) تقسیم شدند. میانگین سن، وزن و قد آزمودنی ها به ترتیب گروه صبح (سن 20.9±0.99 سال، وزن 67.35±6.27 کیلوگرم و قد 180.4±4.28 سانتی متر) و گروه عصر (سن 21±0.63 سال، وزن 67.13±9.13 کیلوگرم و قد 176.9±9.01 سانتی متر) بود. گروه صبح پروتکل تمرینی هفت مرحله ای بروس را در ساعت 8-10 و گروه عصر در ساعت 15-17 انجام دادند. نمونه خونی از هر دو گروه؛ در سه مرحله قبل، بلافاصله بعد از فعالیت و دو ساعت پس از خاتمه فعالیت تهیه شد. برای توصیف آماری داده ها از میانگین و انحراف معیار و برای آزمون فرضیه های تحقیق نیز از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی در سطح معناداری (a=0.05) استفاده گردید.یافته ها: نتایج بیانگر آن است که طی یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه در صبح و عصر میزان نوتروفیل ها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در دو گروه کاهش و در بازیافت به میزان بالاتر از پیش آزمون افزایش یافته است. میزان لنفوسیت ها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در دو گروه افزایش داشته است و در بازیافت کاهش بیشتری نسبت به پیش آزمون داشته است. میزان منوسیت ها و ائوزینوفیل ها در سه مرحله در دو گروه کاهش داشته است. از طرفی تفاوت معنی داری در نوتروفیل ها و لنفوسیت ها در دو گروه صبح و عصر و منوسیت ها در گروه صبح بود. همچنین تفاوت معنی داری در میزان ائوزینوفیل ها در دو گروه صبح و عصر و منوسیت ها در گروه عصر طی مراحل مختلف نمونه گیری مشاهده نشد. تنها بین میزان نوتروفیل ها در مردان ورزشکار به دنبال یک جلسه فعالیت هوازی بیشینه در صبح و عصر؛ قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از فعالیت تفاوت معناداری وجود دارد (p£0.05).نتیجه گیری: طبق یافته های این پژوهش، فعالیت هوازی بیشینه و تا سرحد خستگی یک عامل استرس زا و سرکوب گر برای دستگاه ایمنی محسوب می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.